MUHARRİR, ŞAİR, EDİB Matbuat Hatıralarından

Ahmed Rasim’in özelliği, sadece bu devri yaşaması değil asıl önemli olan O’nun objektiflik vazifesi yapan bir kaç kişiden biri olmasıdır. Hatta diyebiliriz ki apayrı bir yer işgal eder. Çocukluğundan itibaren kendisinin içinde bulunduğu aleme ışık tutan Rasim, irfan ve medeniyetimizin muhassalası olarak kabul edilen İstanbul’un semtlerini, okullarını, evlerini, eğlence yerlerini, bilhassa çöküşün çatırtılarının canlı tablolarını verir. Fakat daha önemli olanı, medeniyet krizinin içerisinde bocalayan insanımızın ruhunu ve bu krizin en çok hissedildiği edebiyat dünyasının, kendisinin tuzu biberi olduğu matbuat aleminin ve bütün burukluğu, kıvraklık ve kırıklığı, insanı hem düşündüren, hem üzen, hem memnun eden levhalarıyla tasvirini yapar.

Bu eserinde ise, değişen dilimizi, edebiyatımızı ve bunların kavgalarını buluruz. Ahmet Mithat Efendi ile İbrahim Efendi arasındaki dil ve edebiyat münakaşalarına, Darüşşafaka’da sınıf arkadaşlarıyla ikiye ayrılarak, iştirak eden Ahmet Rasim, tercüme olan ilk yazısının neşredilişini, yine Ahmet Mithat ve Muallim Naci ile  olan münasebetlerini, matbuatta ilk intisabını, ilk eserini nasıl neşrettiğini anlatır. Ahmet Mithat, Hacı İbrahim Efendi, Muallim Naci, Recaizade Mahmut Ekrem, Menemenlizade Tahir arasındaki münakaşa ve mücadeleleri, edebi mahfilleri, şairlerin toplantılarını, kıraathaneleri kalın olmayan çizgiler halinde verir.