GÜZEL VE TESİRLİ KONUŞMAK

Eskiler insana “hayvan-ı natık” derlerdi. Sonraları insanı subjektif manasıyla da hayvan telakki ettikleri için “söz gümüşse, sukut altındır” vecizesini icat ettiler. Konuşmak ayıp olunca tefekkür durdu ve o durgun tefekkürün dış manasının adı “Şark” oldu. Halbuki insan kalabalığını sürü halinden, cemiyet haline getiren unsurun “söz” olduğunu unutuyorduk. Susmak, söylememek, lafa karışmamak, dimağın ölümüydü; diğer taraftan düşüncenin, zihnin, mantığın, zekanın tek ifadesi söz idi. Söze mani olarak tefekkürü söndürüyor, mantığı perdeliyor, zekayı unutuyorduk.  Şark, her zaman yaptığı gibi, işin kolayına gitmiş, şerrin kahrına katlanarak, zekayı inkişaf ettireceğine hayrı da şerle beraber yok etmiş; Garp ise şerrin kahrına katlanmış, hayra ulaşmıştır. (Cihat Baban)